Od 1919 r. Obszar, w którym mieszkała jego rodzina, przeprowadził się do Polski. W marcu 1939 r. Został wcielony do polskiej armii, od początku II wojny światowej brał udział w działaniach wojennych, a pod koniec września został schwytany przez Niemców. Pod koniec 1940 r. Uciekł z obozu jenieckiego i ukrył się do 1943 r. W lipcu 1943 r. Został najechany i wysłany do Sobiboru, gdzie został wybrany jako budowniczy. Podczas powstania miał poprowadzić grupę przechwytującą skład broni wraz z Aleksiejem Weizenem. Po ucieczce zachodni Bug przeszedł z Aleksandrem Pieczerskim i innymi radzieckimi jeńcami wojennymi i przyłączył się do oddziału partyzanckiego im. Shchora. Później był strzelcem moździerzowym w 110 Pułku Strzelców Gwardii 38. Dywizji Strzelców Gwardii 70. Armii 2. Frontu Białoruskiego. Rozkazem dywizji nr 031 / n z dnia 15 maja 1945 r. Został odznaczony Orderem Czerwonej Gwiazdy za bitwę nad Odrą 24 kwietnia, podczas której Płotnicki zniszczył trzy punkty ostrzału wroga (TsAMO. F. 33. Op. 686196. Jednostka 6416. Zapis nr 28928833, l. 210). Po wojnie mieszkał w Pińsku, gdzie w maju 1968 r. Spotkał się z A. Peczerskim. Brał udział w obchodach 25-lecia powstania w październiku 1968 r. W Rostowie nad Donem. W październiku 1979 r. Repatriował się do Izraela, mieszkał w mieście Nazaret Ilit.