Dzieciństwo spędził w Chodorowie (woj. Lwowskie). Po dołączeniu do tego terytorium do ZSRR i ukończeniu szkoły pracował jako sekretarz w miejscowej prokuraturze. W lutym 1941 r. Został powołany do Armii Czerwonej, zaciągnięty do 244. Pułku Piechoty 41. Dywizji Piechoty. Służył na granicy Rawy z Rosją. Pod koniec lipca lub na początku sierpnia 1941 r. Został ranny w twarz na stacji Christinovka w regionie Czerkasy, został schwytany, kilka dni później uciekł z obozu w Uman. Ukryty w lesie został zatrzymany w grudniu („ukraińscy nacjonaliści nas wydali” – Terushkin-Pakhalyuk, s. 280). Ponownie uciekł, w kwietniu 1942 r. Został ponownie złapany i osadzony w więzieniu w Ternopolu; tam pozował jako przestępca i został zwolniony. Przebywał w Ternopolu w żydowskiej rodzinie; podczas nalotu został zatrzymany, „zdemaskowany” jako Żyd, aw maju 1942 r. wysłany do Sobiboru. Tam pracował nad sortowaniem rzeczy poległych więźniów.
Po powstaniu i ucieczce (jego młodszy brat Szmul Weizen, który później zaginął; inny brat, Michaił Weizen, zmarł wcześniej w Sobiborze; jego rodzice i siostra zostali zabici podczas okupacji w Chodorowie, również uciekł), dołączył do grupy Aleksandra Pieczerskiego i, dołączając do Zachodniego Bugu wraz z innymi jeńcami wojennymi, wstąpił do oddziału partyzanckiego Woroszyłowa, a następnie do oddziału Frunze brygady stalinowskiej formacji brzeskiej, która w kwietniu 1944 r. wstąpiła do Armii Czerwonej. Od kwietnia do sierpnia, w 2. pułku strzelców zapasowych, po weryfikacji, w 239 pułku strzelców straży 76. pułku strzelców Czernihowie Dywizja Czerwonego Sztandaru 70 Armii (1. Front Białoruski). Batalion zwiad, następnie w pułku zwiadowczym; od jesieni 1944 r. kapral. 3 października 1944 r. Został ranny. Na mocy pułku nr 104 / n z dnia 31 sierpnia 1944 r. Otrzymał medal „Za odwagę” (TsAMO. F. 33. op. 690155. Jednostka 1390. Numer rekordu 30205257. L. 47). Rozkazem dywizji nr 159 / n z 22 października 1944 r. Za odwagę w bitwach na północ od Warszawy, został odznaczony Orderem Czerwonej Gwiazdy w dniach 9-10 października (TsAMO. F. 33. op. 690155. Jednostka 5626. Numer rekordu 33980577. L. 222, 224; w dokumentach z nagrodami oznaczonych jako Weizen Alexey Anshlovich). Wojna zakończyła się w Prusach Wschodnich.
Pozostał, by służyć w wojskach powietrznych w Pskowie, a następnie w Ryazanie. Zdemobilizowany w 1966 r. W randze kapitana. Mistrz spadochroniarstwa, grał w piłkę nożną od najmłodszych lat. Przed przejściem na emeryturę w 1996 r. Pracował w Ryazanenergo.